การวิจัยเรื่องปัญหาในการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมของพระภิกษุสงฆ์ในเขต การปกครองคณะสงฆ์ภาค ๙ ในครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ในการวิจัยคือ เพื่อศึกษาความรู้ความเข้าใจและทัศนคติของพระภิกษุสงฆ์ในการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมของของพระภิกษุสงฆ์ในเขตการปกครองคณะสงฆ์ภาค ๙ และเพื่อศึกษาการปฏิบัติในการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมของพระภิกษุสงฆ์ในเขตการปกครองคณะสงฆ์ภาค ๙ โดยใช้กระบวนการวิจัยเชิงสำรวจ(Survey Research) โดยใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือในการศึกษาวิจัย โดยการศึกษาในครั้งนี้มีประชากรในการศึกษาประกอบด้วยพระมหาเถระระดับผู้บริหาร จำนวนกลุ่มเป้าหมาย ๓๐ รูป ในวัดพระอารามหลวงประจำจังหวัดในเขตการปกครองคณะสงฆ์ ภาค ๙ จำนวน ๖ วัด ซึ่งผู้วิจัยได้ทำการส่งแบบสอบถามไปถึงกลุ่มประชากรที่เป็นพระมหาเถระระดับผู้บริหาร ในวัดพระอารามหลวงประจำจังหวัดในเขตการปกครองคณะสงฆ์ ภาค ๙ จำนวน ๖ วัด วัดละ ๕ ชุด รวมจำนวน ๓๐ ชุด ผลปรากฏว่าได้รับแบบสอบถามกลับคืน จำนวน ๒๕ ชุด คิดเป็นร้อยละ ๘๓.๓๓ ซึ่งผลจากการวิเคราะห์ข้อมูลในแต่ละด้านพบดังนี้
ด้านความรู้ความเข้าใจในการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมของของพระภิกษุสงฆ์ในเขตการปกครองคณะสงฆ์ภาค ๙ ในด้านความรู้และความเข้าใจในการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมของพระภิกษุสงฆ์ในเขตการปกครองคณะสงฆ์ภาค ๙ พบว่าส่วนใหญ่ตอบถูกจำนวน ๑๑-๑๕ ข้อ คิดเป็นร้อยละ ๕๔.๑๗ รองลงมาตอบถูก จำนวน ๖-๑๐ข้อ คิดเป็นร้อยละ ๔๕.๘๓
ทัศนคติของพระภิกษุสงฆ์ในเขตการปกครองคณะสงฆ์ภาค ๙ ที่มีผลต่อการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม พบว่าภาพรวมพระภิกษุสงฆ์ในเขตการปกครองคณะสงฆ์ภาค ๙ มีทัศนคติที่มีผลต่อการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม ในระดับเห็นด้วย โดยหากพิจารณาเป็นรายข้อจะพบว่าทัศนคติในระดับเห็นด้วยอย่างยิ่งนั้นมีจำนวน ๒ ประเด็นคือการอนุรักษ์โบราณวัตถุในวัดควรมีข้อมูลที่พร้อม และวัดควรรณรงค์ให้ประชาชนปลูกต้นไม้ในวัด ส่วนทัศนคติในระดับเห็นด้วยมีจำนวน ๒๓ ประเด็น ทัศนคติในระดับไม่แน่ใจมีจำนวน ๑๐ ประเด็น ทัศนคติระดับไม่เห็นด้วยมีจำนวน ๔ ประเด็นส่วนทัศนคติในระดับไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งไม่มีปรากฏ
แนวทางการปฏิบัติในการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมสิ่งแวดล้อมในวัดนั้นต้องประกอบด้วย ๓ แนวทางด้านคือ แนวทางด้านแนวคิด แนวทางด้านบริหาร และแนวทางด้านปฏิบัติการ
ค้นหา 
.jpg)
