ค. แบ่งตามวรรณะ ๔ คือ
ขตฺติย
พฺราหฺมณ
เวสฺส
สูทฺท
จนฺฑาล
ปุกฺกุสฺส
ง. แบ่งตามลักษณะทางศาสนา ๒
ปพฺพชิต-บรรพชิต
คิหิ-คฤหัสถ์
จ. แบ่งตามลักษณะเศรษฐกิจหรืออาชีพ
เสฏฺฐี-มหาเสฏฺฐี-อนาถปิณฺฑิก-โชติก
กุฏุมฺพี-สุวณฺโณ นาม
คหปติ-จิตฺตคหปติ
สุวณฺณการ-กุมฺภาการ-หตฺถาการ
เคหการ-มาลาการ-คีตการ
เวชฺช-ติกิจฺฉก-กสก-อุยฺยาปาล
โคปาล-โคฆาตก-อชปาล
เนวิก-วาณิช-ยาจก-วณิพก
เนสาโท นายพราน
ฉ. แบ่งตามหน้าที่ในฐานะคนธรรมดา

คู่ ๑ มาตาปิตา คู่ ๒ ครู คู่ ๓ ภริยา, ชายา คู่ ๔ สหาย คู่ ๕ สสามิก คู่ ๖ ปพฺพชิต, สมณ, พราหมณ์

- ปุตฺตธีตา - สิสฺสา - สามี-ปติ - มิตฺต - กมฺมการา - คิหี

= พ่อแม่กับลูก = ครูกับศิษย์ = สามีกับภรรยา = เพื่อนกับเพื่อน = นายกับลูกจ้าง = นักบวชกับประชาชน

ช. แบ่งตามระบบราชการ

๑. ราชา-มหาราชา-จกฺกวตฺติราชา/ราชินี ๒. อมจฺจา, มหาอมจฺจา ๓. เสนาปติ ๔. ราชปุริส ๕. พลนิกาโย ฯลฯ

- พระมหากษัตริย์ - ข้าราชการบริหาร - นายก - ข้าราชการ - ทหาร

อย่างไรก็ตาม ทุกคนจะต้องถือหลัก ธมฺมจารี สุขํ เสติ ผู้ประพฤติธรรมอยู่เป็นสุข จึงน่าจะเรียกว่า สังคมธัมมิก หรือ ธัมมิกสังคม ราชาก็มีธรรม ประชาชนก็มีธรรมสมณะก็มีธรรม อำมาตย์ก็มีธรรม เมื่อมีธรรมทุกฝ่ายก็อยู่เป็นสุข
จะยกธรรมตามแนวพจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรมของพระราชวรมุนี (ประยุทธ์ ปยุตฺโต) ดังนี้.
๑. ธรรมสำหรับทุกคน
๑.๑ ธรรมเพื่อส่งเสริมความเป็นมนุษย์ เช่น ศีล ๕ สัปปุริสธรรม ๗
๑.๒ ธรรมเพื่อชีวิตที่งอกงาม เช่น ปัจจัยสัมมาทิฏฐิ ๒ ทสบารมีมงคล ๓๘
๑.๓ ธรรมเตือนสติ, เช่น เทวทูต, มาร, อภิณหปัจจเวกขณ์
๒. ธรรมเพื่อความดีงามแห่งสังคม
๒.๑ ส่งเสริมชีวิตที่ดีร่วมกัน เช่น ปฏิสันถาร ๒, สังคหวัตถุ ๔, สาราณียธรรม ๖
๒.๒ ธรรมเพื่อการปกครอง-คุ้มครองชีวิตที่ดีร่วมกันคือพรหมวิหาร ๔, ราชธรรม ๑๐, จักกวัตติวัตร ๑๒
๓. ธรรมเพื่อผู้ครองเรือน (คฤหัสถ์)
๓.๑ ธรรมเพื่อครอบครัวเช่น ตระกูลยั่งยืน ๔, ฆราวาสธรรม ๔, สมชีวิธรรม ๔
๓.๒ สัมพันธ์ในสังคม เช่น ทิศ ๖, มิตรแท้ มิตรเทียม
๓.๓ อยู่ดีทางเศรษฐกิจ เช่นการใช้ทรัพย์ ๔, ประโยชน์ปัจจุบัน ๔, สุขคฤหัสถ์ ๔
๓.๔ ธรรมที่พึงหลีกเว้น เช่น กรรมกิเลส ๔ อบายมุข, อนันตริยกรรม, อคติ
๔. ธรรมสำหรับบรรพชิต เช่น ธุระ ๒, ปริสุทธิศีล ๔, อภิณหปัจจเวกขณะ
๕. ธรรมสำหรับอุบาสก เช่น บุญกิริยาวัตถุ อุปาสกธรรม อุโบสถศีล ๘
๖. ธรรมสำหรับครู เช่น ลีลาการสอน ๔, กัลยาณมิตตธรรม ๗
๗. สัจจธรรม ที่ทุกคนควรเข้าใจและแจ่มแจ้ง คือ
๑. ขันธ์ ๕
๒. ปฏิจจสมุปบาท ๑๒
๓. อริยสัจจ์ ๔
๔. มรรค ๘
สังคมที่พึงประสงค์คือสังคมที่ดำเนินตามหลักสิงคาโลวาทสูตร เว้นจากสิ่งเลวร้ายคือ กรรมกิเลสและอบายมุข แล้วทำหน้าที่ให้ถูกทั้ง ๖ ประการตามหลักทิศ ๖ พัฒนาตน ๔ ด้าน

๑. ภาวิตกาโย ๒. ภาวิตสีโล ๓. ภาวิตจิตฺโต ๔. ภาวิตปัญญา	มีปัจจัย ๔ สมบูรณ์ มีระเบียบด้วยศีล ๕ มีจิตมั่นคงด้วยสมาธิ มีปัญญาสูงส่งด้วยอริยชน
(อํ. ติก. ๒๐/๕๔๐/๓๒๐ ส.สฬ. ๑๘/๖๑๓-๑๙/๓๙๓-๓๙๘)

ข้อแรกจะต้องมีหลักทิฏฐธัมมิกัตถประโยชน์
ข้อสองจะต้องมีหลักศีลธรรมคือ ศีล ๕ และสังคหวัตถุ ๔
สาราณียธรรมและฆราวาสธรรม
ข้อสามจะต้องมีหลักสมาธิจิต รู้จักบำเพ็ญสมาธิ
ข้อสี่จะต้องมีหลักปัญญา ๓ ให้ครบถ้วน
น.พ. ประเวศ วะสี ได้กล่าวไว้ว่า "แต่โบราณมามนุษย์ใฝ่ฝันถึงสังคมที่มีความสุขทั่วพร้อม ดังมีจินตนาการในเรื่องสวรรค์ ในเรื่องโลกพระศรีอารย์ เป็นการยากที่จะทำให้มนุษย์เลิกใฝ่ฝันเช่นนั้น นักคิดและนักปฏิบัติเพื่อสังคมมีจุดมุ่งหมายที่จะเห็นความสุขถ้วนหน้า (ปี ๒๕๓๘) ในสังคม สังคมที่มีความสุขถ้วนหน้าอาจมีลักษณะดังนี้.-
๑. มีงานทำ มีรายได้ มีปัจจัย ๔ ทั่วถึง
๒. มีความปลอดภัยในชีวิต และทรัพย์สิน
๓. มีครอบครัวที่เป็นสุข
๔. มีคุณธรรม จริยธรรม
๕. มีสิ่งแวดล้อมที่ดี
๖. มีสุขภาพจิตดี มีความพอใจในชีวิต และสังคม

G.I. = Good Income
G.S. = Good Security
G.F. = Good Family
G.V. = Good Virtue
G.E. = Good Environment
G.M. = Good Mental Health